پس از قبول قطعنامه 598 توسط ايران و شروع آتش‏بس، صدام حسين رييس جمهور منفور عراق پس از آن كه كشور كويت را به اشغال خود درآورد و خود را در برابر تهديدات جديدي از سوي قدرت‏هاي غربي حس مي‏كرد، در تاريخ 23 مرداد 14 ( 1369 آوريل 1990)، ششمين نامه‏اش را براي حجت‏الاسلام هاشمي رفسنجاني رييس وقت جمهوري اسلامي ايران ارسال كرد و بر پذيرش كامل و بدون قيد و شرط مفاد قرارداد 1975 الجزاير تأكيد نمود. در اين نامه خطاب به رييس‏جمهور ايران آمده است: "با اين تصميمِ ما، ديگر همه چيز روشن شده و به اين ترتيب همه آنچه را كه مي‏خواستيد و بر آن تكيه مي‏كرديد تحقق مي‏يابد و ديگر اقدامي جز مبادله اسرا باقي نمي‏ماند." اين عمل صدام حسين يك پيروزي بزرگ سياسي و نظامي براي ايران بود. پس از پنج روز، نيروهاي عراقي به مرزهاي بين‏المللي عقب نشيني كردند. به دنبال عقب‏نشيني نيروهاي عراق از اراضي ايران، هيئتي تحت عنوان "هيأت نظارت بر عقب‏نشيني و نصب علايم مرزي" تشكيل شد. وظيفه اين هيئت، نظارت بر عقب‏نشيني كامل نيروهاي عراقي، پاك‏سازي ميادين مين، تعيين محل و نصب ميله‏هاي مرزي جديد بر اساس عهدنامه 1975م بود. بدين ترتيب، پس از تماس‏ها و مذاكرات و تبادل ده نامه بين رؤساي جمهوري دو طرف در طي چهار ماه، مقدمات و تسهيلات لازم جهت ورود به مرحله جديد، يعني عادي سازي روابط دو طرف، به نحو كاملاً مساعدي فراهم شد.