علي نقي وزيري در سال 1266 به دنيا آمد و از چهارده سالگي با موسيقي آشنا شد. وي در 31 سالگي به مدت 5 سال در پاريس و برلين به تحصيل و تجربه در علوم متعارف موسيقي غرب پرداخت. وزيري در 1302 كه به ايران بازگشت، مدرسه عالي موسيقي را تأسيس كرد و به چاپ كتاب‏هاي متعدد و كنسرت‏ها و ضبط صفحات گرامافون اقدام نمود. وزيري از سال 1314 كه حاضر نشد اركستر مدرسه را براي نوازندگي در يك ميهماني درباري شركت دهد، از كار بركنار شد و به خانه‏نشيني روي آورد. با استفاده از اين فرصت، به تحقيق در زمينه موسيقي پرداخت و هيئت علمي دانشگاه تهران پس از مدتي وي را به عنوان استاد كرسي هنر و زيباشناسي به تدريس در دانشگاه مأمور كرد. وزيري پس از شهريور 1320 به رياست اداره موسيقي كشور و مجله موسيقي و اداره راديو مشغول شد، اما چون با كارشكني‏ها مواجه گرديد به دانشگاه برگشت و تا پايان زندگي به تدريس پرداخت. او اولين پايه‏گذار و پدر موسيقي جديد ايران پس از انقلاب مشروطه است و بايد او را پايه‏گذار موسيقي جديد ايران دانست. وزيري در ساختن و پرداختن نخستين سرود ملي جمهوري اسلامي ايران نيز فعاليت كرد و قطعاتي مانند اي وطن، خاك ايران و نيز مارشِ ظَفَر را ساخت. استاد وزيري همچنين اولين كتاب در رشته موسيقي ايراني به شيوه علمي را با نام "شيوه‏نامه" تار نگاشته است. استاد علي نقي وزيري سرانجام در 92 سالگي در گذشت.