آيت‏اللَّه حاج شيخ ضياءالدين آملي در سال 1283ش (1323ق) در خانواده علم و فضيلت و تقوا در شهر تهران ديده به جهان گشود. خانواده ايشان از عالمان معتبر به شمار مي‏آمدند و پدر ايشان، آيت‏اللَّه محمدتقي آملي، از فقها و فلاسفه بزرگ زمان خود بود. آيت‏اللَّه ضياءالدين آملي از كودكي به همراه پدر راهي نجف اشرف شد و پس از طي دروس مقدمات و سطح در محفل درس خارج حضرات آيات: ميرزامحمد حسين ناييني، سيدابوالحسن اصفهاني، آقا ضياءالدين عراقي، ميرزا ابوالحسن مشكيني و شيخ محمدكاظم شيرازي جاي گرفت. ايشان داراي استعداد وافري بود و تحصيلات خود را به نيكوترين وجه به پايان رساند به طوري كه پيش از سي سالگي به درجه اجتهاد نائل آمد. آيت‏اللَّه آملي در اين هنگام به دامادي آيت‏اللَّه سيد حسين طباطبايي قمي، از علماي بزرگ زمان، درآمد و از آن پس حلقه درس خود را در تهران و آمل تشكيل داد. ايشان سال‏هاي دراز به نمايندگي از آيت‏اللَّه سيد محسن حكيم و آيت‏اللَّه سيد حسين بروجردي در كشور مصر به سر برد تا به نشر معارف اهل‏بيت و حمايت از حوزه تشيع پرداخت. وي در مصر رهبري و زعامت شيعيان آن سامان را برعهده داشت و كرسي تدريس فقه جعفري در دانشگاه الازهر مصر را تاسيس كرد. آيت‏اللَّه ضياءالدين آملي در سال‏هاي بعد به دليل دشمني حكومت وقت با شيعيان، به تهران بازگشت و به ادامه فعاليت‏هاي مذهبي و ديني خود پرداخت. اين عالم وارسته، زهد و بي‏توجهي به زخارف دنيوي را سرلوحه اعمال خود قرار داده بود و به قرآن و احاديث اهل‏بيت(ع) عشق مي‏ورزيد. به طوري كه در پنجاه سالگي تصميم به حفظ قرآن گرفت و پس از مدتي، اين كتاب آسماني را از حفظ نمود. آيت‏اللَّه ضياءالدين آملي سرانجام در نوزدهم شهريور 1361ش برابر با بيست و يكم ذي‏قعده 1402ق در 78 سالگي در تهران درگذشت و در جوار حرم مطهر امام رضا(ع) در مشهد به خاك سپرده شد.