حضرت آيت‏اللَّه العظمي سيدروح اللَّه موسوي خميني در اول مهر سال 1281 ش برابر با بيستم جمادي‏الثاني 1320ق، همزمان با زادروز حضرت زهرا(س) در شهرستان خمين به دنيا آمدند. در دوران طفوليت، پدرشان كه از عالمان آن ديار بود به شهادت رسيد و سيد روح‏اللَّه از آن پس تحت سرپرستي مادر و عمه خود قرار گرفت. ايشان پس از پشت سر گذاشتن دروس مقدماتي و سطح، در محضر آيت‏اللَّه شيخ عبدالكريم حائري يزدي به فراگيري دروس خارج همت گماشتند و مورد توجه خاص استاد واقع شدند. ايشان همزمان با تاسيس حوزه علميه قم، به آن شهر عزيمت نموده و با استفاده از محضر پرفيض حضرات آيات شيخ علي اكبر يزدي و محمدعلي شاه آبادي، در علم هيئت، عرفان، حكمت و فلسفه، به درجه والايي دست يافتند. حضرت امام سپس حلقه درسي خود را تشكيل دادند. در محضر ايشان شاگردان فراواني پرورش يافتند كه در جريان نهضت نيز، ياور آن حضرت بودند. حضرت امام از جمله كساني بودند كه نقش مهمي در دعوت از آيت‏اللَّه بروجردي به قم ايفا كرده و از ايشان حمايت نمودند. پس از ارتحال آيت‏اللَّه بروجردي و آغاز گسترده نقشه‏هاي ضد اسلامي دستگاه پهلوي، حضرت امام عليه دستگاه جور به پا خاستند و نهضت اسلامي ايران را به جريان انداختند. حوادث متعدد اين دوران به ويژه اعتراض و خروش آن حضرت نسبت به كاپيتولاسيون به تبعيد ايشان به تركيه، عراق و هجرت به پاريس انجاميد. امام خميني(ره) در نهايت پس از حدود 15 سال دوري از وطن، در بهمن‏ماه 1357 به كشور اسلامي بازگشته و نظام جمهوري اسلامي را بنيان نهادند. حضرت امام در طول رهبري ده ساله خويش، انقلاب را در حوادث سهمگين پس از انقلاب و دوران جنگ هدايت كرده و در مقابل استكبار، نداي حق‏خواهي و عدالت‏طلبي را فرياد كردند. سرانجام اين رادمرد جهاد و اسوه علم و عمل در چهاردهم خرداد 1368 در 88 سالگي جان به جان آفرين تسليم كردند و پس از تشييعي بي‏نظير در جهان، در بهشت زهراي تهران به خاك سپرده شدند.