آيت‏اللَّه ميرزاحسين حسيني معروف به ميرزا حسينِ ميرزا خليل ، در حدود سال 1194 ش (1230 ق) در نجف اشرف به دنيا آمد. اين عالم برجسته پس از فراگيري مقدمات و سطوح نزد پدر و برادرش از محضر فقهاي نامداري همچون شيخ محمدحسن نجفي صاحب جواهر و شيخ مرتضي انصاري بهره برد و تا مقام رفيع مرجعيت شيعه پيش رفت. مرجعيت اين فقيه جليل پس از رحلت ميرزاي بزرگ شيرازي فراگير شد و شيعيان ايران، عراق، لبنان، هند و ديگر سرزمين‏هاي اسلامي به وي رجوع نمودند به طوري كه از ايشان به عنوان زعيم حوزه علميه نجف اشراف ياد مي‏گردد. آيت‏اللَّه‏ميرزا خليل تمام مدت تدريس خود را در حوزه فقه سپري نمود و ده‏ها شاگرد فاضل به عالم تشيع عرضه كرد. وي در جريان نهضت مردمي مشروطه به همراه عالمان بزرگواري همچون آخوندملا محمدكاظم خراساني و ميرزا عبداللَّه مازندراني، يكي از سه ركن رهبري نهضت مشروطه از حوزه نجف بود و از اين جنبش تا زماني كه به انحراف كشيده نشده بود، حمايت مي‏كرد. همچنين از وي آثار ارزشمندي برجاي مانده كه كتابٌ في الاِجازَه، كتابٌ في الغَصْب و شرح نجاةُ العباد از آن جمله‏اند. سرانجام اين فقيه مجاهد پس از عمري تلاش در راه اعتلاي اسلام در دوازدهم آبان 1287ش برابر با دهم شوال 1326 ق در 93 سالگي به ديدار حق تعالي شتافت و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.