پس از آن كه عبيداللَّه بن زياد، لشكريان فراواني براي نبرد با اباعبداللَّه الحسين (ع) به كربلا گسيل داشت و آن حضرت را كاملاً در محاصره‏ي لشكريان خود قرار داد، نامه‏اي به عمر بن سعد فرمانده سپاه كربلا نوشت و به او دستور داد: به محض رسيدن نامه، از حسين براي يزيد بيعت بگيرد و چنان‏چه اين پيشنهاد را پذيرفت، بعد تصميم خود را خواهيم گرفت. در نامه‏ي ديگري كه به عمر بن سعد نوشت تأكيد كرد؛ ميان حسين و آب فرات را فاصله بياندازيد و اجازه ندهيد وي از آن آب استفاده كند، همان‏طوري كه آن‏ها عثمان بن عفان را ازآب منع نمودند. ابن‏سعد بلافاصله عمروبن حجاج زبيدي را با پانصد سوار، مأموريت داد تا مانع استفاده‏ي امام حسين(ع) و يارانش از آب فرات گردند. اين واقعه‏ي ناجوانمردانه، سه روز پيش از شهادت امام حسين(ع) بود. البته حضرت اباالفضل العباس(ع) از سياهي شب استفاده مي‏كرد و براي خيمه‏ها آب مي‏آورد و حضرت علي اكبر با پنجاه نفردر شب عاشورا براي خميه‏ها آب كافي آوردند. وليكن از بامداد تا شامگاه روز عاشورا هيچ‏گونه آبي براي امام حسين(ع) و ياران و كودكانش مهيّا نشد و آنان در شدت گرما و عطش، متحمّل مصائب اين روز عظيم شدند.