ملا عبداللَّه بن حسين تُستَري از علماء، فقها و محدثين نامي اماميه و از پرورش يافتگان حوزه‏ي درس مقدس اردبيلي مي‏باشد. وي بسيار عابد و زاهد بود؛ نمازهاي نافله‏ي شبِ وي هرگز ترك نمي‏شد و بيشتر ايام را به روزه‏داري صرف مي‏نمود. در خوراك و پوشاك بسيار قانع بود و از لذايذ دنيوي دوري مي‏كرد. مجلسي اول كه از شاگردان وي مي‏باشد درباره مولي مي‏گويد: "او نسبت به من و تمامي مؤمنين به منزله‏ي پدري مهربان بود و از ايشان كرامات بسياري مشاهده گشته است." مولي بر خلاف ساير علما فقط به تدريس اشتغال داشت و شاگردان برجسته‏اي را به جامعه‏ي شيعه عرضه نمود. از جمله‏ي اين شاگردان: علامه مجلسي اول، شيخ بهايي و ميرزا محمد ناييني مي‏باشند. كتاب التَتْميم لشرحِ الشّيخ نورالدين عَلي قواعد الحلي در هفت جلد و كتاب خَواص القرآن و نيز جامع الفوايد از آثار اوست. مولي در 26 محرم سال 1021 يا 1023 قمري وفات يافت و ميرداماد بر جنازه‏اش نماز خواند و در كربلا مدفون شد.