ابوالقاسم اسماعيل بن عُبّاد فرزند عباس معروف به صاحب بن عُبّاد در سال 326 ق در اصفهان به دنيا آمد. پدر و اجداد صاحب از بزرگان و سرشناسان اصفهان بوده و مرتبه‏ي وزارت داشتند. پس از فراگيري مقدمات در اصفهان، راهي ري گرديد و در محضر ابن عميد، وزير دانشمند و شَهير آل بويه حاضر شد. وقتي كه ابن عميد توانايى اسماعيل را در انشاي متون ادبي ديد، او را به دبيري و نويسندگيِ حاكم اصفهان انتخاب كرد و پس از 13 سال به وزارت رسيد. او شيعي مذهب بود و در ترويج تشيع تلاش كرد. صاحب، تا آخرين لحظات عمر از علم اندوزي غافل نگرديد و دانش گستري را سرلوحه‏ي خويش قرار داد. همچنين آثار و تاليفات فراواني از وي به جا مانده است كه بيان گر احاطه‏ي او بر علوم زمان مي‏باشد. صاحب در فن نويسندگي و كتابت نيز مهارتي عجيب داشت و در اين زمينه داراي سبك و روش بود. وي در اواخر عمر علي رغم بيماري، از امور كشور مطلع مي‏گشت. سرانجام مشتاقانه به لقاي پروردگار رسيد و در 59 سالگي جان به جان آفرين تسليم كرد. پيكر آن عالم فرزانه در ميان حزن و اندوه دوستداران در اصفهان به خاك سپرده شد. معروف‏ترين اثر صاحب بن عباد، المُحيط نام دارد كه در باب لغت و در 7 جلد گردآوري شده است. همچنين كتب امامت، الانوار و الاعياد از اوست.