احمد بن عبداللَّه بن سليمان مُعِرِّي تَنوخي، از ادبا، شعرا، نحويين، لُغَويين بسيار متبحّر و حاذق مي‏باشد. وي داراي حافظه‏اي عالي و عجيب بود كه خارج از حيطه‏ي بيان و قدرت زبان مي‏باشد، به طوري كه هر چيزي را به يك بار خواندن حفظ مي‏نمود. ابوالعلاء در كودكي بر اثر بيماري آبله نابينا شد و تا آخر عمر كور بود. در ده يازده سالگي قريحه‏ي شعري بسيار عالي در خود مشاهده كرد و از آن پس به سرودن اشعار ناب پرداخت. وي مدتي در مجلس سيدمرتضي عالم و دانشمند بزرگ شيعه حضور داشته و در سلك شعراي درس و مجلس او بوده است. هرچند پس از مدتي به سبب بيان عقايدي باطل، از مجلسِ درس سيد مرتضي بيرون رانده شد. عقيده‏ي مذهبي ابوالعلاء در بين رجال نويسان محل اختلاف و نظر مي‏باشد. بيشتر بزرگانِ اين فن، او را به كفر و الحاد محكوم كرده و كافرش مي‏دانند. همچنين با بعضي از سوره‏هاي قرآن معارضه و مخالفت كرده است. ابوالعلاء، توليد نسل را روا نديده و آن را جنايت مي‏دانست كه والدين، فرزند را به اين دنيا مي‏آورند. با اين همه، عده‏اي مي‏گويند كه ابوالعلاء در اوايل حال، طريقتي باطل داشت ولي در اواخر عمر توبه كرده است. الامالي، الحقير النافع، الرسايل و... از جمله تأليفات وي مي‏باشند.