ملافتح اللَّه بن محمدجواد اصفهاني، معروف به شيخ الشريعه‏ي اصفهاني فقيه، اصولي، رجالي، جامع معقول و منقول، حكيم و متكلم بود. او در ابتدا در حوزه‏ي علميه‏ي اصفهان به تحصيل مشغول شد و پس از مدتي اقامت در حوزه‏ي مشهد، در سال 1295 ق، راهي حوزه‏ي عظيم نجف اشرف گرديد و در درس حضرات آيات عظام: نصراللَّه مدرس، ملااحمد سبزواري، شيخ محمدتقي هِرَوي، شيخ محمد حسين كاظميني و ميرزا حبيب‏اللَّه رشتي شركت جُست. از آن پس حلقه‏ي درس خود را تشكيل داد و صدها نفر از طلاب علوم ديني در جلسات درس ايشان شركت مي‏كردند كه بعدها هر كدام، پشتوانه‏اي عظيم براي فرهنگ اسلامي و شيعي شدند. شيخ الشريعه‏ي اصفهاني از اساتيدِ آيات عظام: صدر، سيدمحمدتقي خوانساري، سيدابوالقاسم خويى، شيخ عبدالكريم حائري، سيدمحمدحسين بروجردي، آقا ضياءالدين عراقي، سيدشهاب الدين مرعشي نجفي، سيدمحسن طباطبايي حكيم، محمدعلي شاه آبادي، سيدمحمد حجت كوه كمره‏اي و سيدعبدالهادي شيرازي و بسياري ديگر از علماء و نيز همرزم ميرزاي شيرازي بود. شيخ الشريعه‏ي اصفهاني داراي آثار متعددي مي‏باشد كه اِصالةُ الصِّحَه و قاعده‏ي لاضَرَر از آن جمله است.