ابوسعيد بهادرخان فرزند و جانشين اُلجايتو و آخرين فرمانرواي ايلخانان مغول در ايران بود. ابوسعيد در نوجواني حكومت خراسان را به عهده گرفت و با كمك فرماندهان و يارانش، نواحي مازندران و بلخ را به قلمرو حكومت ايلخانان مغول افزود. او سرانجام در سال 716 ق در پي مرگ پدرش اُلجايتو، در سلطانيه واقع در شمال غرب ايران بر تخت سلطنت نشست و غياث الدين محمد را كه در اداره‏ي امور از تدبير و شايستگي برخوردار بود به وزارت منصوب كرد. ابوسعيد بهادرخان به اسلام علاقه نشان مي‏داد و به علماي دين احترام مي‏گذاشت. وي شاعران و نويسندگان را نيز گرامي مي‏داشت و خود در سرودن شعر از ذوق قابل توجهي برخوردار بود. از اين رو اين دوران را مي‏توان از دوره‏هاي رونق فرهنگ و ادب اسلام در ايران دانست. ابوسعيد در اواخر سال 735 جهت جنگي به آذربايجان رفت كه به علت بيماري، در آن منطقه جان سپرد. با مرگ ابوسعيد بهادُرخان، دوره‏ي سلسله‏ي ايلخانانِ بزرگ مغول به پايان رسيد. از آن پس، تخت ايلخاني، بازيچه‏ي دست اميراني گرديد كه با يكديگر در به دست آوردن قدرت، رقابت مي‏كردند و هر كدام از ايشان، يكي از شاهزادگانِ مغول را براي اجراي مقاصد خويش، آلت دست خود كرده بود.