آيت‏اللَّه شيخ محمدرضا مروّج طبسي در سال 1285ش در مشهد مقدس به دنيا آمد. وي سطوح اوليه را در مشهد گذراند و سپس راهي قم گرديد. آيت‏اللَّه طبسي در قم از محضر آيات عظام: سيدمحمدتقي خوانساري، سيد علي يثربي كاشاني، ميرزا علي‏اكبر حكيم يزدي و محمدعلي شاه آبادي استفاده برد و به مدت هفت سال نيز در درس خارج آيت‏اللَّه شيخ عبدالكريم حائري يزدي شركت جست. آيت‏اللَّه مروّج طبسي سپس راهي نجف اشرف شد و در حلقه درس حضرات آيات محمد جواد بلاغي، سيدابوالحسن اصفهاني، آقاضياءالدين عراقي و ميرزاي ناييني شركت كرد. ايشان همچنين از اعضاي رييسه مجلس استفتاء آيت‏اللَّه سيدابوالحسن اصفهاني بود. وي در طي سال‏هاي حضور در نجف اشرف، به وظايف ديني و اسلامي اشتغال داشت تا اينكه در سال 1352 ش به سبب فشارهاي دولت عراق به همراه ده‏ها هزار نفر ايراني مقيم عراق، از آن كشور رانده شد و در قم ساكن گرديد و به تدريس و تأليف پرداخت. از اين عالم رباني و مجتهد بزرگ كه مراتب اجتهاد و مقامات علمي وي مورد گواهي و تصديق علماي بزرگ قم و نجف اشرف بود آثار متعددي بر جاي مانده كه اِثباتُ الرّجعَه، حاشيه وسيلةُ النجاة و عقد الفرايد في اصول العقايد و ذخيرةُ الصالحين در 8 جلد از آن جمله است. سرانجام اين فقيه و مدرس بزرگوار در 28 آذر 1363ش برابر با 25 ربيع‏الاول 1405ق در 78 سالگي در قم رحلت نمود و در يكي از حجره‏هاي صحن بزرگ حرم حضرت معصومه(س)، به خاك سپرده شد.