استاد ابوالحسن صبا، در سال 1281 ش در تهران به دنيا آمد. وي از نوادگان فتحعلي خان صباي كاشاني، ملك الشعراي دربار فتحعلي شاه قاجار بود. پدر ابوالحسن نيز با نام كمال‏السلطنه، طبيبي هنرمند و هنردوست بود و منزلش محفل ارباب ذوق و موسيقي محسوب مي‏شد. ابوالحسن صبا موسيقي را از كودكي نزد پدر و ديگر استادان اين هنر فراگرفت و به تكميل معلومات خود در اين زمينه پرداخت. هنر استاد صبا، تنها در نوازندگي خلاصه نمي‏شد، بلكه علاوه بر نواختن، به نقاشي، ادبيات و پرورش گل نيز علاقه بسيار داشت. وي در طول سال‏هاي تحصيل در محضر استاداني همچون ميرزا عبداللَّه، درويش خان، علي اكبر شاهي و علينقي وزيري، در نواختن سه تار، كمانچه، ويولن و ضرب و... به استادي دست يافت. صبا در 1308ش از طرف وزيري، به مديريت مدرسه صنايع ظرفيه رشت منصوب شد و تعداد زيادي از آهنگ‏هاي محلي را جمع‏آوري كرد. او سال‏ها در اركستر موسيقي ملي، اركستر نوين راديو، اركستر شماره يك و گل‏هاي راديو نوازندگي كرد و هنر خود را به نمايش گذاشت. صبا صاحب روش خاصي در نواختن ويولن بود و مكتب ويژه‏اي براي اين ساز بنياد نهاد. همچنين از محضر درس او شاگردان بسياري استفاده كردند كه علي تجويدي، مهدي خالدي، روح اللَّه خالقي و حبيب اللَّه بديعي از آن جمله‏اند. او با كاوش و تفحص در ابعاد و زواياي موسيقي سنتي ايران، طرح‏هايي نو به وجود آورد. همچنين تدوين و تأليف رديف‏هاي موسيقي سنتي ملي، يكي ديگر از تلاش‏هاي استاد بود. علاوه بر اين‏ها، استاد ابوالحسن صبا كتاب‏هايي تحقيقي درباره شناسايي سازهاي ايراني و تاريخچه آنها به نگارش درآورده است كه سه دستور ويولن، سنتور و سه‏تار و قطعات ضربي از آن جمله‏اند. استاد ابوالحسن صبا سرانجام در 29 آذر 1336 در پنجاه و پنج سالگي درگذشت.