آيت‏اللَّه فياض مدرس زنجاني در سال 1247ش (1285ق) در يكي از روستاهاي اطراف زنجان به دنيا آمد. وي در ابتدا از محضر پدر مجتهدش آخوند ملامحمد استفاده برد. سپس در تهران در حلقه درس بزرگاني همچون ميرزا ابوالحسن جلوه و ميرزا محمدحسن آشتياني، دروس حكمت، فقه، اصول، كلام، منطق و تفسير را آموخت و در علوم عقلي و نقلي مهارت يافت. آيت‏اللَّه زنجاني چند سال نيز در عتبات از كرسي درس علامه شيخ هادي تهراني و استادان ديگر بهره جست و خود فقيهي محقق و متبحّر گشت. ايشان از سال 1287ش (1326ق) تا پايان عمر به مدت بيش از سي سال در زنجان اقامت گزيد و مرجع تقليد آن ديار شد. وي در طي اين سال‏ها يكي از مروّجين و مدرسين بزرگ مكتب تشيع و از نظر اجتماعي، ملجأ و پناهگاه مردم عصر خويش به شمار مي‏رفت. از اين فقيه جليل آثاري همچون ذخائرُ الاُمَّة و رسالاتي در خمس، زكات و ماهيت وجود به جاي مانده است. آيت‏اللَّه فياض زنجاني سرانجام در دوازدهم دي ماه 1320ش برابر با چهاردهم ذي‏حجه 1360ق بدرود حيات گفت و در زنجان به خاك سپرده شد.