آيت‏اللَّه سيد ابوالقاسم دهكردي اصفهاني در حدود سال 1234 ش (1272 ق) از پدر و مادري فرهيخته در دهكُرد از توابع شهركرد به دنيا آمد. وي در ابتدا در اصفهان از محضر بزرگواراني همچون ميرزا ابوالمعالي كلباسي و محمدباقر مسجد شاهي و... استفاده برد و سپس در نجف نزد حضرات آيات: ميرزاي بزرگ شيرازي، ميرزا حبيب‏اللَّه رشتي، شيخ زين‏العابدين مازندراني و ميرزا حسين نوري كسب فيض نمود. آيت‏اللَّه دهكردي سپس به اصفهان بازگشت و به تدريس، تأليف و تبليغ مشغول گشت و متجاوز از سيصد تن از فضلا در مجلس درس او در مدرسه صدر حاضر مي‏شدند. وي علاوه بر مراتب علم و دانش، خطيبي توانا بود و مردم بسياري از خواص و عوام از مجالس وعظ او استفاده مي‏كردند. برخي از آثار اين عالم بزرگ از اين قرارند: شرح بر شرايع در دو جلد، جَنَّةُ الماوي در اخلاق، حاشيه بر تفسير صافي و وسيلة النجاة. سرانجام آيت‏اللَّه دهكردي اصفهاني در 22 دي ماه 1312 ش برابر با ششم شوال 1353 ق در 79 سالگي بدرود حيات گفت و جنازه اين مرجع بزرگ پس از تشييعي باشكوه در جوار مقبره حضرت زينب بنت موسي بن جعفر(ع) در اصفهان به خاك سپرده شد.