آيت‏ اللَّه سيدعبدالعزيز طباطبايي يزدي در سال 1308 ش (1348 ق)در نجف اشرف در خاندان علامه محمد كاظم يزدي صاحب كتاب عروة الوثقي به دنيا آمد. در اوان جواني پدر عالم خود را از دست داد، اما به طلب علم روي آورد و نزد اساتيد آن شهر به تحصيل دانش پرداخت. از جمله اساتيد وي حضرات آيات سيد عبدالاعلي موسوي سبزواري، شيخ صدرا بادكوبه‏اي، سيد عبدالهادي شيرازي و سيدابوالقاسم خويي بودند. آيت‏اللَّه طباطبايي همچنين در خدمت شيخ آقابزرگ تهراني، صاحب الذّريعه و علامه اميني مؤلف الغدير شاگردي كرد و اجازه روايت گرفت. وي در سال 1354ش نجف را به قصد ايران ترك كرد و در قم به تأليف و تحقيق ادامه داد. ايشان يكي از خبرگان سرشناس شيعه در كتابشناسي، نسخه‏شناسي، تاريخ، تراجم، حديث و رجال بود و در تهيه فهرست‏هاي گوناگون براي كتابخانه آستان قدس رضوي، فهرست نويسي كتاب‏هاي خطي كتابخانه اميرالمومنين)ع( در نجف و نيز همكاري در تأليف كتاب عظيم الذَّريعه اثر شيخ آقابزرگ تهراني همكاري مؤثري داشت. ايشان در كنار اين فعاليت‏ها، خود به ايجاد آثار ارزشمند همت گماشت كه اضواءٌ علي الذَّريعه، المَهدي في السُّنّةِ النَّبويه، تَعليقاتٌ علي طبقات اعلام الشيعه و ده‏ها اثر ديگر از آن جمله‏اند. آيت‏اللَّه طباطبايي سرانجام پس از 66 سال عمر با بركت در هفتم بهمن سال 1374 ش برابر با 7 رمضان 1416ق به سبب مشكل قلبي و ريوي دار فاني را وداع گفت و در حرم حضرت معصومه، دفن شد.