آيت‏اللَّه حاج شيخ محمود انصاري قمي در حدود سال 1300 ش (1340 ق) در خانواده تقوا و فضليت در قم به دنيا آمد. او در ده سالگي پدر را از دست داد و تحت سرپرستي برادرانش، دروس اوليه را فرا گرفت. آيت‏اللَّه انصاري در جواني براي ادامه تحصيلات خود راهي حوزه نجف شد و از محضر آيات عظام: سيد عبدالهادي شيرازي، سيد محسن حكيم و سيد ابوالقاسم خويي كسب فيض نمود. وي بعدها از اين بزرگواران و عالماني نظير حضرات آيات: سيدمحمدرضا گلپايگاني، سيد احمد خوانساري و حضرت امام خميني(ره) اجازه اجتهاد و از شيخ آقا بزرگ تهراني و سيد شهاب الدين مرعشي نجفي اجازه روايت گرفت. او با آغاز نهضت اسلامي مردم ايران و دستگيري امام خميني(ره) در سال 1342، در ترغيب و تشجيع علماي نجف به حمايت از امام راحل، نقش مهمي ايفا كرد و فعاليت زيادي نمود. ايشان در حدود سال 1343 ش به تهران آمد و به فعاليت‏هاي ديني و اجتماعي و امور خيريه پرداخت. آيت‏اللَّه انصاري در كنار تاسيس دو مسجد و دو بيمارستان، در راه برطرف كردن مشكلات مردم تلاش فراواني از خود نشان مي‏داد و در اين راه از هيچ كوششي فروگذار نمي‏كرد. آيت‏اللَّه انصاري مورد وثوق و اعتماد بسياري از مراجع تقليد بود و تعدادي از آنان، امر غُسل و تدفين خويش را به ايشان محوَّل كرده بودند. از اين عالم خدمتگزار، تاليفات چندي بر جاي مانده كه برخي از آثار ايشان عبارتند از: تقريرات درس فقه آيت‏اللَّه سيد محسن حكيم و تقريرات دروس فقه، اصول و تفسير آيت‏اللَّه خويي. سرانجام آن خدمتگزار صادق دين در سحرگاه 21 اسفند 1363 ش برابر با 23 ذي قعده 1419 ق در هفتاد و هفت سالگي بدرود حيات گفت و پس از تشييع باشكوه، در قبرستان شيخان قم به خاك سپرده شد.