عزّالدين ابومحمد عبدالعزيز بن عبدالسلام معروف به شيخُ الاسلام و سلطانُ العلماء، از بزرگان علماي شافعي درقرن هفتم هجري است. فقه را از ابن عساكر و اصول را از سيف الدين آمِدي و... فرا گرفت و در اندك زماني از علماي برجسته‏ي عصر خود شد. ابن عبدالسلام، بسياري از سال‏هاي عمر خود را در دوران پرآشوب درگيري‏هاي داخلي ايّوبيان با يكديگر و نيز رويارويى آنان با سپاهيان صليبي سپري كرد. در چنين شرايطي، مداخله‏ي او در امور سياسي و ترغيب زمامداران به ايستادگي در مقابل سپاهيان روم، موجب شهرت او گرديد. ابن عبدالسلام در دمشق به تدريس اشتغال داشت. وي چندي بعد در مصر به كار قضاوت مشغول شد و تدريس را در آنجا نيز ادامه داد. ابن عبدالسلام بيش از بيست سال، مقام تدريس، فتوا، امامت و خطابتِ قاهره را برعهده داشت. در نشر علم و انجام وظايف امر به معروف و نهي از منكر اهتمام تمام به كار مي‏برد و نفوذ زيادي داشت. الفَتاوي، الاشارَةُ الي الايجاز و... از جمله آثار اوست.