علي بن عباس بن جُريَح بغدادي، مُكَنَّي به ابوالحسن و معروف به ابن رومي و ابن جُرَيح از مشاهير شعراي اواخر قرن سوم هجري مي‏باشد كه با فصاحت و بلاغت شعر مي‏سرود. ابن رومي در جواني علوم متداول زمان خود را آموخت و در سرودن شعر نيز مهارتي بسيار يافت. از آن جا كه ابن رومي با ديدي انتقادي با مسايل اجتماعي برخورد مي‏كرد، اشعار او نشان دهنده‏ي واقعيات ملموس جامعه‏ي آن روز است. وي هرچند كه در اشعار خود از الفاظ فصيح و زيبا استفاده مي‏كرد ولي داراي نوعي بددلي و بدفالي در زندگي بود؛ به طوري كه هرچه را كه به نظرش نامبارك مي‏آمد، ترك مي‏نمود. هرچند آن چيز، خجسته نيز باشد. ابن رومي در زمان معتضدباللَّه، شانزدهمين خليفه‏ي عباسي، توسط وزير خليفه مسموم گرديد و درگذشت. گويند كه وزير از ترس هَجو ابن رومي وي را مسموم گردانيد.