سيدحسن بن علي بن اميراسماعيل واعظ حسيني اصفهاني، معروف به مدرس، از بزرگان علماي اماميه‏ي قرن سيزدهم هجري، در سال 1210 ق در اصفهان به دنيا آمد. پس از آموختن مقدمات علوم ديني و فقه و اصول فقه، از محضر اساتيد برجسته‏ي عصر خويش از قبيل شريف العلماي مازندراني و شيخ محمدحسن نجفي صاحب جواهر در نجف اشرف بهره برد. ميرحسن مدرس، پس از فراغت از تحصيل، تدريس را در زادگاه خود آغاز كرد و به درجه‏اي از مقام علمي رسيد كه علما و دانش پژوهانِ علوم ديني، براي شركت در كلاس درس او، به اصفهان مي‏آمدند. ايشان حاوي فروع و اصول و جامع منقول و معقول بود. كُتب اِصالَةُ البَرائه، جَوامعُ الكَلِم و قاعده‏ي لاضَرر از آثار اوست. ايشان در جوار مسجدي كه خود در اصفهان بنا كرده بود، مدفون مي‏باشد.