ابوالقاسم قاسم بن فيرة بن ابي‏القاسم شاطبي شافعي، معروف به امام القُرّاء(پيشواي قاريان) و از اساتيد ادب و علوم قرآني در قرن ششم هجري بود. او علاوه بر اصول قرائت و تجويد، در تفسير، حديث، نحو، لغت و علوم عربي يگانه‏ي روزگار و استاد زمانِ خود به شمار مي‏رفت. شاطبي علي‏رغم اين كه از نعمت بينايى محروم بود ولي از كثرت ذكاوت و زيركي، تمامي حركات، سخنان و افعال و رفتار خود را طوري مي‏نمود كه حاضرين مجلس، اصلاً متوجه‏ي نابينايى او نمي‏شدند. شاطبي علاوه بر مراتب علمي، بسيار زاهد، صالح، متقي و داراي اخلاق پسنديده بود. بدون ضرورت حرف نمي‏زد، از مرض‏هاي بسيار سخت، اصلاً شكايت نمي‏كرد، بدون وضو قرآن نمي‏خواند و در مجلس قرائت، با كمال وقار و متانت مي‏نشست. از آثار مهم او علاوه بر حِرزُالاماني، دو قصيده‏ي لاميّه و رائيّه در علم قرائت است كه شهرت دارد و در قرون بعد، شرح‏هايي بر آن‏ها نوشته شده است. ابوالقاسم شاطبي در 28 جمادي الثاني سال 590 ق در 52 سالگي درگذشت و در قاهره مدفون گرديد.