ابوحامد محمد غزالي در سال 450 قمري در روستاي "طابران" طوس ديده به جهان گشود. وي پس از تحصيل مقدّمات، براي تكميل تحصيلات و بهره‏وري از محضر استادان ديگر رهسپار جرجان(گرگان) شد. در بيست و سه سالگي از طوس به نيشابور عزيمت و از محضر استادش امام الحرمين جويني كسب فيض نمود. در سي و چهار سالگي چنان اوج گرفت كه بر كرسي تدريس نظاميه بغداد، بزرگ‏ترين دانشگاه دورانش تكيه زد. در مدرسه‏ي نظاميه‏ي بغداد، سيصد تن از افاضل وقت از درس او استفاده مي‏كردند. و در اندك زماني، علاوه بر آن مقام علمي بزرگ، در امور سياسي نيز، نفوذ فوق العاده‏اي كسب نمود. غزالي پس از آگاهي از آراي فرقه‏هاي گوناگون دورانِ خود، طريقه‏ي صوفيه را برگزيد. به تمام علايق دنيوي پشت پا زد و رهسپار ديار عشق و حقيقت و انزوا شد. امام محمد غزالي در سال 488 قمري به سبب بحران روحي و فكري شديد، تدريس را رها كرد و بغداد را به قصد حج ترك نمود. از آن پس عزلت را بر آن همه عزّت ظاهري ترجيح داد و قدم به دايره‏ي زهد و انقطاع از دنيا و تصوف گذاشت. وي پس از بازگشت از حج در بيت‏المقدس مسكن گزيد و در همين ايام كتاب "احياءالعلوم‏الدين" را به رشته تحرير در آورد. از كتاب‏هاي ديگر ايشان مي‏توان كيمياي سعادت، نصيحه الملوك، معيارالعلم و ياقوت التاويل في تفسير التنزيل در 40 جلد را نام برد. هرچند تعداد تاليفات غزالي بيش از 60 عنوان مي‏باشد. سرانجام اين عارف و حكيم بزرگ در 55 سالگي در زادگاهش وفات يافت و در همان‏جا مدفون گشت.