ابوعبدالّه محمد بن ادريس بن عباس كه به جهت انتساب به جد بزرگش، شافع، به شافعي معروف گشت. وي در سال 150 هجري به دنيا آمد. از كودكي به همنشيني با علما رغبت داشت. وي در مكه و مدينه به ادامه‏ي تحصيل پرداخت و در سيزده‏سالگي نزد امام مالك بن اَنَس حاضر شد و مورد تشويق او قرار گرفت. شافعي در فقه، علوم قرآني، فنون شعر و لغت متبحر بود و دستي تمام داشت. او را اولين كسي مي‏دانند كه در آيات احكام و اختلاف اخبار و حديث و اصول فقه تكلم كرده و كتاب نوشته است. احكام القرآن، ختلاف الحديث، ادب القاضي، اصول الفقه و السُّنَن از تاليفات اوست. وي در 54 سالگي در مصر درگذشت.