ابوالفرج جمال الدين عبدالرحمن بن علي بن جوزي بغدادي معروف به ابن جوزي، فقيه، مفسّر، محدّث و واعظ است كه در طب، تاريخ، عرفان و اكثر فنون متداول نيز، متبحّر بوده است. در مجلس وعظ وي ازدحام جمعيت ايجاد مي‏شد و او را بسيار بديهه‏گو و حاضر جواب گفته‏اند. از كارهاي بي‏سابقه‏ي ابن جوزي، بيان يك دوره تفسير قرآن بر روي منبر است. همچنين ابن‏جوزي در مجالسي كه خليفه حاضر بود به موعظه‏ي وي مي‏پرداخت و هراسي به خود راه نمي‏داد. تدريس، بخش مهمي از زندگي اجتماعي ابن جوزي را دربرمي‏گرفت. وي استادي بزرگ و توانا بود و چنان‏كه خود مي‏گويد، در پنج مدرسه تدريس مي‏كرده است. ابن جوزي از سيزده سالگي به تاليف پرداخت و از آن‏جا كه تا پايان عمر از نوشتن باز نايستاد شمار آثارش را تا بيش از 380 كتاب و رساله ذكر كرده‏اند. اسبابُ النُّزول، روحُ الارواح، مولدُالنَّبي و النُطقُ‏المَفهوم و... از آن جمله‏اند. وفات ابن‏جوزي در 86 سالگي در بغداد واقع شد و در مقبره‏ي بابُ الحَرْب مدفون گرديد.