ابوبكر محمد بن سيرين بصري، فقيه و راوي حديث بود كه از تابعين، احاديث فراواني را نقل كرده است. وي در سال 31 يا 33 هجري قمري به دنيا آمد. در ابتدا شغل بزّاري داشت و بسيار زيباو با جمال بود. روزي زني وي را به بهانه‏ي خريد اجناس بزازي، به خانه‏ي خود برد و او را به گناه فرا خواند و به او گفت: در صورتي كه خواسته‏ام را برآورده نسازي، آبرويت را مي‏برم. ابن‏سيرين براي آن‏كه حِسِّ تَنَفُّر و انزجار را در زن برانگيزد خود را به نجاست آلوده مي‏كند وبه اين ترتيب خود را از گناه مي‏رهاند. مي‏گويند در نتيجه‏ي آن تقوي، وي به علم تعبيرخواب آگاه گرديد، به‏حدي كه او را "تاليِ يوسف صديق" مي‏شمارند. همه‏ي تعبيرات او، از ذوق سليم و فكر ثاقب بود و حوادث رؤيايى را با آيات قرآني و احاديث نبوي و يا حقايق خارجي تطبيق مي‏نمود. ابن‏سيرين براي احاديث پيامبر اسلام(ص) اهميت بسياري قائل بود و در حفظ و نقل حديث، دقيق و محتاط بود و همين دقت نظر او موجب شد تا مؤلفان برجسته، روايت‏هايش را قابل استناد بدانند. ابن سيرين در زمان حيات خود، محضر 30 نفر از اصحاب پيامبر را درك كرد و كتب و نسخه‏هاي خطي گوناگوني رابه زبان‏هاي مختلف از خود بر جاي گذاشت. ويژگي‏هايى چون رعايت جانب احتياط در مسايل شرعي، يك روز در ميان روزه گرفتن، شب زنده‏داري، بردباري، نرم‏خويى، پرهيز از بحث و جَدَل، اعتراف به لغزش‏هاي خويش و اميدواري فراوان به رحمت الهي، از ابن سيرين چهره‏اي چونان زاهدان و پارسايان بزرگ ساخته است و همين امر موجب شده تا برخي از كساني كه در زمينه‏ي سير و سلوك كتاب‏هاي مهم نگاشته‏اند، در وي به گونه‏ي الگوي پرهيزگاري و پارسايي بنگرند.