مهمترين شاخص‏هاي بحران انقلابي در ايران در واپسين ماه‏هاي عمر رژيم پوسيده پهلوي، اعتصاب كارخانجات، ادارات و بخش‏هاي آموزشي كشور بود. در اين ميان كشتار مردم توسط عوامل مزدور رژيم، به جاي اين كه انقلاب را متوقف نمايد به آن شتاب بيشتري بخشيد و باعث گسترش اعتصابات شد. در اين ميان كاركنان صنعت نفت كشور در نوزدهم شهريور 1357 اولين اعتصاب خود را از پالايشگاه تهران آغاز كردند و اين اعتصاب به تدريج مناطق نفتي جنوب و آبادان را نيز در برگرفت. در پي اعتصاب گسترده شركت‏هاي نفتي در ايران، سرانجام در روز ششم دي ماه 1357، صادرات نفت كشور به خارج به كلي متوقف شد و سوخت تنها در حد نيازهاي داخلي عرضه گرديد. با قطع كامل صادرات نفت به عنوان اهرم براندازي شاه، محمدرضا پهلوي از اصلي‏ترين منبع درآمد خود محروم گرديد و مراحل سقوط او تشديد و تسريع گرديد. به اين ترتيب اعتصاب به همراه راهپيمايي، مبدل به مؤثرترين ابزار براندازي انقلابي شد و اعتصاب صنعت نفت، محوري‏ترينِ آنها بود كه هم به طور رواني موجبِ فلجِ ذهني شاه گرديد و هم به طور واقعي، قلب اقتصاد و قدرت مالي نظام را از كار انداخت. اين عمل، مورد حمايت و پشتيباني حضرت امام خميني نيز قرار گرفت.