شاه پس از تعيين ارتشبد غلامرضا ازهاري به رياست دولت نظامي، با ايراد نطق معروف خود به اشتباهات خويش اعتراف نمود كه اين امر به تزلزل كابينه كمك زيادي كرد. در آن تاريخ براي شاه مسلَّم و يقين شده بود كه دوران پادشاهي او پايان يافته است و خيلي زود بايد خاك ايران را ترك كند. او همچنين اعتقادي به جانشيني وليعهدِ خود نيز بر تخت سلطنت نداشت. تنها، انگيزه‏اش اين بود كه حكومت را به دست ديگري بسپارد و خود از ايران خارج شود. از اين رو از همان روزهاي نخستين حكومت ازهاري، يك دسته از نظاميان براي كنترل اوضاع بر سر كار آمدند. در دوران رياست ازهاري بر دولت، تظاهرات وسيع مردمي به ويژه در تاسوعا و عاشوراي 1357، مشروعيت رژيم پهلوي را زير سؤال برد و ازهاري براي آرام كردن مردم، به بازداشت ظاهري دولتمردان سابق دست زد. اما، اين عوام‏فريبي‏ها نيز راه به جايي نبرد. در پي ناكامي دولت ارتشبد ازهاري در سركوب قيام مردم مسلمان ايران، محمدرضا شاه، شاپور بختيار را در 9 دي 57 به نخست وزيري برگزيد و او نيز كابينه‏اش را در شانزدهم دي ماه معرفي كرد. شاه و آمريكا، اميدوار بودندبختيار بتواند با شعارهاي ملي گرايانه و سياست‏هاي به ظاهر اصلاح طلبانه، مردم ايران را از ادامه انقلاب باز دارد. اما مردم ايران كه از نيرنگ آمريكا و رژيم شاه آگاه بودند، به مخالفت با بختيار پرداختند و او را سرسپرده دستگاه استبدادي داخلي و بيگانگان خواندند. حضرت امام نيز در اعلاميه‏اي كه از پاريس منتشر نمودند، دولت بختيار را فاقد مشروعيت اعلام كرده و مردم را به مقابله با آن فرا خواندند. بختيار تا پيروزي انقلاب اسلامي در اين مقام باقي ماند ولي با برچيده شدن نظام طاغوت، از كشور گريخت.