اولين زيردريايي به صورت جنگ‏افزار در سال 1775م توسط يك امريكايي به نام ديويد بوشْنِل در جريان جنگ‏هاي استقلال‏طلبانه امريكا با نيروهاي انگليسي، اختراع شد. پروانه‏هاي اين زيردريايي ابتدايي با زور بازوي سرنشينان به چرخش درمي‏آمد. با پيشرفت‏هاي تكنولوژي در قرن نوزدهم و استفاده از نيروي بخار و برق، زيردريايي الكتريكي ساخته شد كه مجهز به توپ و اژدرافكن بود. تازه‏ترين تحول در اين زمينه، اختراع زيردريايي‏هاي هسته‏اي است كه پس از جنگ جهاني دوم و دستيابي به نيروي اتم تحقق يافته است. اولين زيردريايي از اين نوع در سال 1954 توسط ايالات متحده امريكا كامل شد و در 21 ژانويه همين سال به آب انداخته شد و "ناتيلوس" نام گرفت. اين زيردريايي كه مجهز به موشك‏انداز است، مي‏تواند بمب هسته‏اي نيز پرتاب كند. تفاوت اساسي زيردريايي‏هاي هسته‏اي با زيردريايي‏هاي معمولي در اين است كه زيردريايي هسته‏اي داراي رآكتوري هستند كه نيروي محركه آنها را تامين مي‏كند. در نتيجه مي‏توانند ماه‏ها در درياها در زير آب به حركت خود ادامه دهند بي‏آنكه نيازي به سوختگيري داشته باشند. اين زيردريايي‏ها قادر به پرتاب موشك‏هايي با كلاهك هسته‏اي هستند و از مخوف‏ترين جنگ افزارهاي كنوني به شمار مي‏روند. لازم به ذكر است كه موارد استفاده زيردريايي فقط براي مقاصد نظامي نيست و ازنظر پژوهش‏هاي علمي نيز كاربردهاي متعددي دارند.