ابوالبركات، كمال الدين عبدالرحمن ابن محمد، مشهور به ابن انباري، تحصيلات خود را در مدرسه‏ي نظاميه‏ي بغداد به پايان رساند و به علّت كسب مدارج عالي در علوم فقهي و ادبي، در همان مدرسه به تدريس مشغول شد. ابن انباري پس از طي مراتب علمي، به استادي دست يافت و شيخ زمانه گرديد. آنگاه آثارش شهرت يافت و طلاب علم از هرسو به محضرش شتافتند. ابوالبركات در مقام استادي، نَفَسي گرم و مبارك داشت، چنان‏كه هر كس نزد وي شاگردي كرد، از مشاهير شد. ابن انباري مردي ديندار و پارسا و زاهدي مخلص و بي‏پيرايه بود. او از هياهوي نظاميه روي برتافت و در گوشه‏ي عُزلَت نشست. بيشتر اوقات ابن انباري صرف تأليف در علم نحو شده است. وي مي‏كوشيد قواعد و اصول فقهي و نحوي را به هم پيوند دهد. از همين رو، شيوه‏ي او در برداشت‏هاي نحوي، بيشتر به شيوه‏ي فقيهان شبيه است. از ابن انباري كتب و رساله‏هاي بسيار بر جاي مانده است كه كتاب اسرارُ العربيَّه شهرتي بيشتر دارد.