ملااسماعيل‏بن محمدحسين (مازندراني الاصل) در منطقه‏ي خواجويى از محلات اصفهان ساكن بود. وي عالمي جامع، حكيم و از بزرگان فقها و متكلمين شيعه‏ي عهد افشاريه به شمار مي‏رفت و به دليل قناعت و عدم توجه به دنيا، مورد توجه نادرشاه قرار گرفت. احياي حوزه‏ي علميه‏ي اصفهان پس از جنگ‏هاي محمود و اشرف افغان از كارهاي او و تحرير كتب بشارةُ الشيعه و الجبر و التفويض از تأليفات ايشان است. اين عالم بزرگوار در تخت فولاد اصفهان مدفون است.