يكي از فرازهاي مهم دوره رياست جمهوري دوايت آيزنهاور، سي و چهارمين رئيس جمهور امريكا، اعلام دكترين او در پنجم ژانويه 1957م مي‏باشد. طبق اين دكترين كه به تصويب كنگره امريكا رسيد، رئيس جمهور امريكا اجازه مي‏يافت به هر دولتي كه به كمك نظامي يا حتي به مداخله نظامي امريكا احتياج داشت، فوراً ياري رساند. دكترين آيزنهاور هم‏چون دكترين ترومن داراي بار اقتصادي نيز بود با اين تفاوت كه دكترين ترومن عمدتاً مصرف اروپايى داشت، ولي دكترين آيزنهاور، مصرف آسيايى. تفاوت ديگر اين دو استراتژي در تهاجمي‏تر بودن دكترين ترومن بود. بدين معني كه دكترين ترومن بيشتر به منظور كوتاه كردن دست كمونيست‏ها در اروپا بود، ولي دكترين آيزنهاور، ايجاد پايگاه سياسي نظامي در خاوردور، خاورميانه و خاور نزديك را دنبال مي‏كرد. اين نظريه نقطه آغاز فعال شدن ديپلماسي امريكا در خاورميانه و خليج فارس به شمار مي‏رفت.