امريكا در دهه 1950م مداخله در امور منطقه هند و چين را آغاز كرد و مانع اجراي توافق‏هاي بين‏المللي درباره وحدت ويتنام شمالي و جنوبي مي‏شد. در اوايل دهه 1960م، عمليات چريك‏هاي كمونيست كه به ويتْ‏كُنگْ شهرت داشتند افزايش يافت و دولت ويتنام جنوبي براي مبارزه با اين چريك‏هاي كمونيست، از امريكا استمداد كرد. اعزام نظاميان امريكا به ويتنام از سال 1962م و در دوران حكومت كِنِدي آغاز شد، ولي جانسون، رئيس جمهور بعدي ايالات متحده، بامداخله مستقيم در جنگ‏هاي داخلي ويتنام در 4 اوت 1964م، امريكا را درگير جنگي كرد كه قريب 9 سال به طول انجاميد و به امريكا تلفات سنگيني وارد آورد. به موجب آمارهاي رسمي، تعداد سربازان امريكايى كه طي 9 سال از اوت 1964 تا اواسط 1973م، در ويتنام جنگيدند از 8/7 ميليون نفر تجاوز مي‏كند. در اين جنگ، هواپيماهاي جنگنده و بمب‏افكن امريكايى در وسيع‏ترين عمليات هوايى پس از جنگ جهاني دوم، چندين ميليون تن بمب بر شهرها و مراكز صنعتي و نظامي و ارتباطي ويتنام شمالي ريختند و خسارات فراواني به بار آوردند. به طور مثال، هواپيماهاي امريكايى تنها از فوريه 1965 تا ژوئيه 1968م، ظرف سي ماه، طي بيش از يك‏صد و هفت هزار حمله هوايى خود، بيش از 2/5 ميليون تن بمب بر سر مردم بي دفاع اين كشور فرو ريختند و صدها هزار نفر را به خاك و خون كشيدند. قدرت تخريبي بمب‏هايى كه طي 9سال جنگ بر ويتنام ريخته شد، بيش از دو برابر قدرت تخريبي بمب‏هايى بود كه در طول جنگ جهاني دوم در آلمان مورد استفاده قرار گرفت. در اين ميان مردم امريكا كه به شدت از درگيري امريكا درجنگ ويتنام و تلف شدن جوانان امريكايى در اين جنگ ناراضي بودند از سال 1966م به بعد مخالفت خود را با ادامه جنگ ابراز كرده و خواهان توقف جنگ شدند. در نهايت با انتخاب ريچارد نيكسون به رياست جمهوري امريكا، وي كه با وعده انتخابي خود براي پايان جنگ به اين مقام رسيده بود، جنگ ويتنام را با تحمل شكستي خفت‏بار براي امريكا خاتمه داد. اين اولين جنگي بود كه امريكا در آن شكست مي‏خورد. ولي اكثريت مردم امريكا، كه به حقانيت خود در اين جنگ اعتقاد نداشتند از اينكه به هر قيمتي كه شده از اين مخمصه رهايي يافته‏اند راضي به نظر مي‏رسيدند. با امضاي قرارداد صلح ويتنام و امريكا در فرانسه، نيروهاي امريكايي از اين كشور خارج شدند و در 29 مارس 1973م، آخرين سربازان متجاوز نيز از ويتنام بيرون رفتند.