پس از پايان جنگ سوئز و عقب‏نشيني نيروهاي انگليس، فرانسه و رژيم صهيونيستي از خاك مصر، جمال عبدالناصر به عنوان يك رهبر بين‏المللي در جهان عرب مطرح شد و حيثيت و اعتباري ويژه كسب كرد. اين وجهه كه توسط رسانه‏ها نيز به آن دامن زده مي‏شد مقوله رهبري جهان عرب و كشورهاي جهان سوم به ويژه در افريقا را مطرح مي‏ساخت. در نتيجه در اول فوريه 1958م سوريه قرارداد اتحاد با مصر را امضا كرد و در جريان رفراندومي كه در 22 فوريه 1958م برگزار شد، جمهوري متحد عربي با شركت مصر و سوريه شكل رسمي به خود گرفت. آن چه مورد نظر بسياري از توده‏ها و برخي از نخبگان بود مسئله وحدت و يك‏پارچگي در مقابل دشمن مشترك و به ويژه صهيونيسم بود. اما شكل‏گيري جمهوري عرب به سمت و سويى رفت كه شائبه رهبري جمال عبدالناصر و سيادت مصر بر جهان عرب را دامن مي‏زد. با تشكيل اولين كابينه مشترك در اكتبر 1958م، چهارده پست وزارتخانه‏هاي مهم در اختيار مصر قرار گرفت و هفت وزارت خانه نيز به سوريه داده شد. ضمن اين كه مقام رياست جمهوري نيز به جمال عبدالناصر واگذار گرديد. با اين حال، پذيرش ايده اتحاد سبب شد تا در فوريه 1958م، يمن نيز به اين اتحاديه بپيوندد و از 8 مارس 1958م، عنوان كشورهاي متحده عربي رسميت يابد. بر اساس موافقت نامه جديد قرار شد در مرحله نخست، سياست دفاعي و سياست خارجي واحد اتخاذ گردد و سپس بحث اشتراك در امور گمركي و پولي مطرح شود. اما عمر اين اتحاديه ديري نپاييد و به دلايل مختلفي از قبيل عملكرد مصر در سوريه، خودكامگي و بدرفتاري افسران مصري، تصميم ناصر مبني بر بهبودي روابط با امريكا و كودتاي نظامي در 28 سپتامبر 1961م در سوريه، به خروج سوريه از اين اتحاديه و انحلال آن انجاميد.