آلفرد اِستروسْنِر، رئيس جمهور سابق پاراگوئه و ديكتاتور اين كشور، در سال 1954م با يك كودتا به رياست جمهوري پاراگوئه دست يافت. وي از اين سال تا سال 1988م، طي هفت بار انتخابات رياست جمهوري پاراگوئه، خود را منتخب مردم خواند و به مدت 34 سال تمام بر اين كشور كوچك امريكاي جنوبي حكومت كرد. استروسْنر در اين مدت پاراگوئه را از نظر صنعتي توسعه بخشيد ولي سركوب شديد آزادي‏خواهان و وجود اختناق در اين كشور طي سال‏هاي حكومتش موجب شد كليساهاي كاتوليك عليه وي دست به كار شوند. هم‏چنين پاراگوئه در سال‏هاي زمام‏داري استروسْنر، بالاترين رقم مهاجرت از كشور را در امريكاي جنوبي به خود اختصاص داده بود. حكومت آلفردو استروسنر سرانجام در سوم فوريه 1989م طي يك كودتاي نظامي ساقط شد و او مجبور به خروج از كشور گرديد. آندرز رودريگز رهبر كودتا كه از نظاميان نزديك استروسنر و از افراد مورد اطمينان او در هيأت رهبري پاراگوئه به شمار مي‏رفت، هنگام عزيمت رئيس‏جمهورِ ساقط شده اين كشور به شيلي وي را شخصاً تا فرودگاه بدرقه كرد. با سرنگوني استروسنر، ژنرال آندرز فرمانده نيروي زميني، حكومت را در دست گرفت و بلافاصله فرمان برگزاري انتخابات آزاد را در پاراگوئه صادر كرد. رودريگِز، خود تا سال 1993م در سمت رياست جمهوري بود و در اين سال، قدرت به دست غيرنظاميان منتقل شد.