پس از روي كارآمدن جمال عبدالناصر در مصر و اوج‏گيري شعارهاي پان عربيسم، مسئله وحدت كشورهاي عربي مطرح شد و اين امر با شكل‏گيري جمهوري متحده عربي در اول فوريه 1958م با عضويت مصر، سوريه و يمن عملي گرديد. در عكس‏العمل نسبت به اين اقدام و با تحريك انگلستان و حمايت امريكا، رژيم‏هاي عراق و اردن نيز گفتگوهاي خود پيرامون اتحاد دو كشور را آغاز نموده و در 14 فوريه 1958 بيانيه‏اي منتشر نمودند كه بر اساس آن "اتحاد عربي" و "اتحاد هاشميان" شكل مي‏گرفت. در اين كشور جديد، پيوندهاي خارجي، مسائل دفاعي، گمرك و آموزش به يك كابينه فدرال واگذار گرديد در حالي كه در هر يك از دو كشور، كابينه‏اي محلي نيز وجود داشت. سياست خارجيِ هماهنگ نيز از ديگر توافقات به دست آمده توسط وزراي خارجه عراق، اردن و انگلستان بود. در مارس همان سال قانون اساسي مشترك تهيه شد كه بر اساس آن "پارلمان اتحاد" شكل مي‏گرفت. اين پارلمان 40 نفره كه نيمي از اعضاي آن عراقي و نيمي ديگر از اردن بودند در مسائل مالي حق قانون‏گزاري نداشتند در ادامه، در ماه مه 1958م كابينه فدرال برپا گرديد. اين اتحاديه جوان عمر چنداني نيافت و پس از 5 ماه از اعلام موجوديت، سرانجام در تاريخ چهاردهم ژوئيه 1958م به واسطه كودتاي نظامي عراق منحل گرديد. كودتاي نظاميان علاوه بر فروپاشي اتحاد عربي و نظام سلطنتي، منجر به آغاز حكومت جمهوري در عراق شد.