قرن نوزدهم دوره‏اي ديگر از استعمار به شمار مي‏رفت و كشورهاي امپرياليستي هر كدام بخش‏هايى از آسيا و افريقا را تحت سلطه خود قرار داده بودند. مسائلي چون اصول دموكراسي و ناسيوناليسم كه در كشورهاي سلطه‏گر به عنوان مبانيِ پذيرفته شده مطرح بود، از سوي همين كشورها در ساير نقاط جهان اعمال نمي‏شد. نياز به منابع جديد با توجه به وقوع انقلاب صنعتي و تمايل به كشف بازارها و حوزه‏هاي جديد جهت سرمايه‏گذاري و بهره‏وري اقتصادي و... باعث شد حتي افريقا نيز صحنه چپاول استعمارگران قرار گيرد. با اين حال براي آسودگي بهتر جهت بهره‏گيري از منابع مناطق مختلف، دول استعماري بين خود قراردادهايى امضا نمودند. در اين راستا، كنفرانس بين‏المللي برلين كه از 15 نوامبر 1884م تا 26 فوريه 1885م در آلمان برگزار شد، توافق شد دولت‏ها پس از تصرف و الحاق هر سرزميني، ساير دول را آگاه سازند تا از نزاع و مشاجره فيمابين جلوگيري شود. هم‏چنين قرار شد مسئله بردگي لغو گرديده و آزادي تجارت در كشور آزاد كنگو برقرار شود. با اين حال استعمار كشورها به صورت‏هاي گوناگون تا سال‏ها بعد ادامه داشت و امروزه به نوعي ديگر اعمال مي‏گردد.