بحران خليج فارس، پس از حمله ناگهاني ارتش عراق به كويت و اشغال اين كشور در دوم اوت 1990م آغاز شده بود. به دنبال پافشاري بغداد بر ادامه اشغال كويت و اصرار واشينگتن بر حل نظامي بحران، هواپيماهاي امريكايي، انگليسي و فرانسوي، از 17 ژانويه سال 1991م حمله به عراق را آغاز كردند و در 24 فوريه، حمله زميني متحدين عليه ارتش عراق در خاك كويت شروع شد. سرانجام پس از 4 روز از اين حمله و عقب‏نشيني نيروهاي عراق، آتش بس، توسط جورج بوش، رئيس جمهور وقت‏اعلام شد. اين جنگ كه بزرگ‏ترين عمليات نظامي پس از جنگ جهاني دوم به شمار مي‏رفت، پس از بيرون رانده شدن نيروهاي عراق از كويت و تسليم عراق در برابر شرايط امريكا و متحدين، در روز 28 فوريه 1991م پايان يافت و صدام حسين، ديكتاتور سفاك عراق، در روز اول مارس آن سال، به تمامي شرايط متحدين تن درداد. پس از آن، مذاكراتي ميان كشورهاي متحد و عراق انجام شد و عراق قطعنامه شوراي امنيت را پذيرفت. نيروهاي متحد نيز پس از آتش بس، به تدريج خاك عراق را ترك كردند، اما تعداد قابل توجهي از آنان كه عمدتاً امريكايي بودند، در پايگاه‏هايي واقع در عربستان سعودي، كويت، بحرين و در آب‏هاي خليج فارس مستقر شدند. از اين پس، تحريم‏هاي گسترده‏اي توسط شوراي امنيت و تحت نفوذ امريكا بر عراق اعمال شد كه باعث خسارات بسياري بر مردم ستم‏ديده عراق گشت.