پس از شكست سنگين ارتش بعث عراق در تهاجم نيروهاي نظامي ائتلاف غرب به رهبري امريكا در جريان جنگ كويت و تحريم هرگونه پرواز در عراق توسط شوراي امنيت، مردم مسلمان عراق موقعيت را غنيمت شمرده و با استفاده از ضعف دولت بعث، در نواحي وسيعي از شمال تا جنوب اين كشور، عليه رژيم صدام قيام كردند. درجريان اين انقلاب كه به دليل تقارن آن با ايام ماه مبارك شعبان 1411ق به انتفاضه شعبانيه مشهور گرديد، كنترل بخش اعظم كشور به دست نيروهاي مردمي افتاد و از 18 استان عراق، 14 استان، از دست حكومت بعث خارج شد. در اين مدت كه حدود يك ماه به طول انجاميد، مردم تحت نظر مراجع حوزه علميه بر امور نظارت داشتند و مناطق را اداره مي‏كردند. در اين هنگام، امريكاييان و متحدانشان متوجه شدند كه ناخواسته، زمينه‏هاي ايجاد حكومتي مردمي و اسلامي در عراق پا گرفته و چيزي به سقوط حزب بعث نمانده است. در اين حال كه تمامي فرودگاه‏ها و نقاط حساس نظامي و پادگان‏هاي عراق در اختيار و زير نظر متجاوزان غربي قرار داشت و اجازه هيچ حركت هوايى داده نمي‏شد، شرايط ناگهان تغيير كرد و با اشاره امريكا، ارتش عراق، سركوب بدون مرز را سرلوحه كار قرار داد. مزدوران حزب بعث عراق براي قلع و قمع انقلابيون، حتي از به كارگيري سلاح‏هاي شيميايى و بمب‏هاي خوشه‏اي و آتش‏زا عليه ملت خويش نيز دريغ نكردند. در اين كشتار كه هيچ گاه از سوي ديكتاتورترين و خون آشام‏ترين رژيم‏هاي يك قرن اخير نيز صورت نپذيرفته بود، صدها هزار نفر به صورت دسته جمعي قتل عام و در گورهاي چند صد نفري به طور ناشناس دفن شدند. دامنه اين جنايات به حدي رسيد كه صدام، محو مراكز قيام از جمله كربلا و به ويژه نجف اشرف از نقشه جغرافياي عراق را در سر مي‏پروراند. از اين رو از هرگونه اهانت و جسارت به ساحت مقدس حرم‏هاي ائمه بزرگوار مدفون در اين شهرها، كوتاهي نمي‏كرد. صاحب‏نظران معتقدند كه در اين چند روز، در حدود سي‏صد الي پانصد هزار نفر توسط رژيم بعث به شهادت رسيدند. بدين ترتيب اين قيام مقدس به دليل ضعف بنيه دفاعي مردم و عدم وجود رهبري واحد و هماهنگ، سركوب وحشيانه و بدون مرز ارتش خون‏خوار صدام، سكوت مجامع بين‏المللي و كمك امريكا به صدام، پس از يك ماه به شكست انجاميد و برگ ننگين ديگري برتاريخ سراسر جنايت و سياه رژيم بعث و حاميان جهانخوار آن افزوده گشت. با اين حال، امريكا هنگامي كه صدام را خطري براي منافع خود احساس كرد، در يورشي وحشيانه و سناريويي از پيش تعيين شده، با حمله به عراق در 20 مارس 2003م، موجبات سقوط وي در 9 آوريل آن سال را فراهم آورد و دور جديدي از تجاوز و اشغال‏گري در اين كشور آغاز شد.