ژنرال حسين محمد ارشاد، يكي از افسران عالي‏رتبه ارتش بنگلادش بود كه از سال 1978م به رياست ستاد ارتش اين كشور رسيد. وي كه به شدت از توسعه روابط با غرب جانبداري مي‏كرد، همواره مترصد فرصتي براي كنار زدن رقباي خود و به دست گرفتن رهبري كشور بود. زمينه‏هاي قدرت مطلق ارشاد، پس از ترور ژنرال ضياءالرحمن، زمام‏دار وقت بنگلادش و بر روي كار آمدن نظاميان مهيا شد. اما جانشين ضياءالرحمن نيز بيش از سه ماه دوام نياورد و در طي كودتايى در 24 مارس 1982م، ژنرال حسين محمد ارشاد قدرت را در دست گرفت. با اين حال سلطه ارشاد بر بنگلادش همواره مورد مخالفت اكثريت مردم اين كشور بود و تظاهرات زيادي عليه نظاميان شكل مي‏گرفت. ژنرال ارشاد در شرايطي كه قانون اساسي بنگلادش، كمترين مجالي براي اعمال قدرت نظاميان در كشور بنگلادش در نظر نگرفته بود، زمام‏دار اصلي و حاكم مقتدر و مطلق اين كشور محسوب مي‏شد. ارشاد در نهايت، در حالي كه در اوج قدرت به سر مي‏برد، در 12 دسامبر 1983م در يك اقدام غيرمنتظره، خود را رئيس جمهور بنگلادش ناميد. اين امر مخالفت‏هاي مردمي را عليه ارشاد افزايش داد. از اين رو، ژنرال ارشاد نيز علاوه بر سركوبي مقاومت‏هاي مردمي، دانشگاه‏ها رابه منظور جلوگيري از تجمع دانشجويان تعطيل كرد و انتخابات پارلماني را به دفعات به تعويق انداخت. ارشاد در اوايل سال 1985م در اوج نارضايتي مردم از وي، يك انتخابات فرمايشي برگزار كرد و مدعي شد كه 95 درصد آراء 48 ميليون نفر واجد شرايط رأي در اين كشور را به دست آورده است. از آن سال به بعد وي همواره در انتخابات نمايشي رياست جمهوري يا پارلماني، صاحب بيشترين آراء بود در حالي كه وضع اقتصادي و سياسي بنگلادش روز به روز وخيم‏تر مي‏شد. در نهايت، ژنرال ارشاد در چهارم نوامبر 1990م توسط يك شوراي نظامي بركنار شد و در 12 ژوئن 1991م به ده سال زندان محكوم گرديد.