بزرگ‏ترين بحران در روابط متفقين زمان جنگ جهاني دوم كه به اختلاف و جدايى كامل آنها انجاميد، بر سر شهر برلين روي داد. به موجب توافق‏هاي كنفرانس يالتا، شهر برلين با اينكه در وسط منطقه اشغالي شوروي در آلمان قرار داشت، بين چهار دولت اشغال كننده آلمان تقسيم شده و براي ارتباط نيروهاي امريكا و انگليس و فرانسه در اين شهر با مناطق اشغالي خود در آلمان غربي، راه‏هاي ارتباطي زميني معيني در نظر گرفته شده بود. شوروي‏ها كه از به هم پيوستن مناطق اشغالي سه كشور غربي در آلمان و برلين غربي ناراضي بودند، در اوايل ماه مارس 1948م به انتشار پول رايج آلمان غربي در برلين غربي اعتراض كردند و اعلام داشتند كه اين اقدامات با توافق‏هاي كنفرانس سران در يالتا و پوتسدام مغايرت دارد. دول غربي به اين اعتراض اعتنا نكردند و در نتيجه در 30 مارس 1948م، دولت شوروي حضور نيروهاي ممالك غربي در برلين را غيرقانوني اعلام نمود و از فرداي آن روز، راه‏هاي ارتباطي زميني برلين با آلمان غربي را مسدود كرد. در عكس‏العمل به اين كار شوروي، كشورهاي غربي براي مقابله با تهديد شوروي، يك پل هوايى بين برلين و آلمان غربي به وجود آوردند و تمام مواد مورد نياز نيروهاي خود و سكنه برلين غربي را از طريق هوا به اين شهر رساندند. محاصره برلين درست 18 ماه به طول انجاميد و در اين مدت بيش از 2/3 ميليون تن مواد غذايى و سوخت از طريق هوا به برلين ارسال شد. دولت شوروي روز 30 سپتامبر 1949م به محاصره برلين خاتمه داد ولي بحراني كه بر سر اين ماجرا بين شوروي و كشورهاي غرب بروز كرد شكافي بين شرق و غرب به وجود آورد كه با تشكيل پيمان آتلانتيك شمالي، ناتو، و تشكيل دولتي در آلمان غربي در 23 مه 1949م تحت حمايت سه كشور غربي، عميق‏تر شد.