پس از حمله امريكا و متحدان به عراق و اخراج نيروهاي بعث از كشور كويت، مردم مسلمان و ستم‏ديده عراق كه طي سال‏هاي ديكتاتوري حاكمان حزب خون‏خوار بعث، خواهان سرنگوني نظام صدام بودند، فرصت را غنيمت شمردند و با استفاده از ضعف دولت مركزي، قيام سراسري خود را بر ضد رژيم بعث آغاز كردند. در اين زمان و در حالي كه قيام مردمي، نقاط حساس كشور را در برمي‏گرفت، با توطئه سران كشورهاي مهاجم، نيروهاي اشغال‏گر، خاك عراق را تخليه كردند تا راه صدام براي تار و مار كردن مردم انقلابي عراق باز شود. در اين هنگام، رژيم صدام مرتكب بزرگ‏ترين جنايات ضدانساني گرديد و هرگونه مقاومت را به شديدترين وجه ممكن سركوب نمود. در جريان انتفاضه، صدام حتي از به كارگيري سلاح‏هاي شيميايى عليه ملت خويش دريغ نكرد و در كنار آن، صدها هزار تن را به خاك و خون كشيد. هم‏چنين پس از آن كه عده‏اي از مردم، براي در امان ماندن از دست مزدوران بعثي به حرم مطهر امام حسين(ع) در كربلا و امام علي(ع) در نجف اشرف پناه برده بودند، نيروهاي نظامي عراق با يورش به زائران روزه‏دار، گروهي از مردم را از دم تير گذراندند و به ساحت مقدس آن دو امام بزرگوار اسائه ادب كردند. در پي اين جسارت،موجي از خشم و نفرت، مسلمانان جهان و به ويژه شيعيان را فرا گرفت و آنان با برپايي راهپيمايي‏هاي متعدد خشم خود را به اين جنايت‏ها و جسارت‏ها نشان دادند.