پس از شكل‏گيري اتحاد جماهير شوروي، مقامات مسكو بر اين تصميم مردّد بودند كه منطقه قره باغ كه اكثر جمعيت آن را ارامنه تشكيل مي‏دهند و در دلِ جمهوري آذربايجان قرار دارد، بايد به جمهوري آذربايجان منضم شود و يا اينكه به كشور ارمنستان ملحق گردد. اين منطقه در سال 1923م به يكي از استان‏هاي جمهوري آذربايجان مبدل شد و سال‏ها بعد، اعتصابات عمومي سال 1988م، اولين نشانه‏هاي بي ثباتي در اين گوشه از خاك كشور اتحاد جماهير شوروي را آشكار ساخت. پس از فروپاشي شوروي، اين منطقه با 4400 كيلومتر مربع مساحت، چند ماه پس از اعلام استقلال آذربايجان در سال 1991، خود را مستقل خواند. از آن زمان به بعد ميان ارامنه قره باغ كه از سوي ارمنستان حمايت مي‏شدند و جمهوري آذربايجان جنگ درگرفت كه به كشته شدن حدود پنج هزار قره‏باغي و نزديك به سي‏هزار آذربايجاني انجاميد. هم‏چنين نيروهاي ارمنستان در سال 1992 به بهانه كمك به ارامنه قره باغ براي تجزيه جمهوري آذربايجان به اين كشور حمله كردند و حدود 20 درصد از خاك اين كشور از جمله قره‏باغ را اشغال كردند. دو سال بعد، در دوازدهم مه سال 1994م با وساطت گروه مينسْكْ كه از طرف سازمان امنيت و همكاري اروپا، مامور پيگيري بحران قره‏باغ بود، آتش بس ميان دو كشور برقرار شد. از آن زمان، قره‏باغ به يك جمهوري خودمختار داخلي تبديل شد با اين حال، از سال 1998م به بعد، مسئله قره باغ يكي از مسائل سياسي جمهوري آذربايجان را تشكيل داده و هنوز راه حل معقولي براي آن پيدا نشده است.