ميخائيل الكساندرو ويچ شولوخوف، نويسنده و داستان‏نويس برجسته روسي، در 24 مه 1905م در منطقه دون روسيه به دنيا آمد و در ميان طايفه قزاق‏ها پرورش يافت. وي پس از طي دروس دبيرستان، براي تامين معاش به شغل‏هاي كوچك ساده اشتغال ورزيد و پس از عزيمت به مسكو در 18 سالگي، به گروه نويسندگان جوان پايتخت پيوست. شولوخوف كار ادبي خود را با نگارش مقاله‏هايى در روزنامه جوانان آغاز كرد و پس از چندي اولين مجموعه داستان‏هاي خود را با عنوان داستان‏هاي دون منتشر نمود. اين مجموعه، نظرمنتقدان ادبي را جلب كرد و استعداد نويسنده جوان را بر آنان آشكار ساخت. شولوخوف در سال 1925م به زادگاهش بازگشت و در همانجا مقيم شد. وي در اين زمان به نوشتن شاه‏كار خود با نام دون آرام پرداخت و انتشار اولين جلد آن در 23 سالگي وي، با استقبال فراوانِ عامه مردم مواجه گرديد. از طرف ديگر، اين اثرْ مخالفت شديد منتقدان را كه آن را دفاعي از طايفه مرتجع قزاق‏ها تلقي كردند، برانگيخت. با اين حالْ جلدهاي دوم، سوم و چهارم دون آرام نيز طي سال‏هاي بعد از آن انتشار يافت و شولوخوف را در رديف نويسندگان بزرگ شوروي جاي داد. شولوخوف در رمان دون آرام، ضمن توصيف ناحيه دون به حوادث اواخر جنگ جهاني اول و اوايل انقلاب روسيه، جنگ‏هاي داخلي دون و سركوب كردن نهضت‏هاي ارتجاعي و پيوستن قزاق‏ها به انقلاب پرداخته است. كتاب دون آرام براي شولوخوف، جايزه‏هاي ادبي روسيه و كمي ديرتر در سال 1965م جايزه ادبي نوبل را به ارمغان آورد. وي به غير از قلمرو ادبي، فعاليت اجتماعي خويش را نيز وسعت بخشيد و در سال 1937م به عضويت شوراي عالي اتحاد جماهير شوروي برگزيده شد. شولوخوف طي همين سال‏ها داستان زمين نو آباد و آنان براي ميهنشان مي‏جنگيدند را انتشار داد كه داستان زمين نوآباد در شمار بهترين آثار ادبي شوروي جاي گرفت. داستان‏هاي شولوخوف اگرچه هر يك موضوع جداگانه‏اي دارد، در واقع مكمل يك‏ديگر است و دوره‏هاي مختلف انقلاب شوروي را پيش چشم مي‏گذارد. شولوخوف نويسنده‏اي است كه از ميان توده ملت برخاسته و هرگز ارتباط خود را با آن قطع نكرده است. وي مصائب و تيره روزي‏هاي مردم را در آثار خود با شيوه‏اي واقع بينانه ترسيم نموده، پيوسته خود و هنرش را در خدمتِ اين ملت گذارده و از زبان مردم براي بيان حوادث و وقايعِ داستان‏هاي خويش كمك گرفته است. زبان وصف در آثار شولوخوف بسيار غني است و بينش او از عالم خارج بسيار دقيق و شايسته اعتماد است. وي رابطه مستقيم خود را با مردم حفظ كرد و آنان را در رفع مشكلاتشان ياري نمود. شولوخوف در سال‏هاي پاياني عمر خود كه در نويسندگي مقامي استوار يافته بود، در كار ادبي جنبه محافظه كارانه را برگزيد و نويسندگان جوان را به سبب نظرها و روش‏هاي نوجويانه‏شان سرزنش كرد. او كه ساليان دراز از محبوبترين نويسندگان شوروي نزد عامه مردم به شمار مي‏رفت، در اواخر عمر به سبب شيوه‏اي كه در حمله به همكاران نويسنده خود پيش گرفت، از محبوبيت خود كاست. ميخائيل شولوخوف سرانجام در يازدهم فوريه 1984م در 79 سالگي درگذشت.