در سال 1986م دانشجويان ايالت شانگهاي چين، طي راهپيمايى و تظاهرات آرام خود، خواهان آزادي مطبوعات و دگرگوني‏هاي سياسي شدند كه اين تظاهرات، با عكس‏العمل شديد نيروهاي امنيتي روبرو شد و سركوب گرديد. در پي اين حادثه، هويائو بانگ، دبير كل حزب كمونيست چين، به اتهام حمايت از تظاهركنندگان و ترويج عقايد غربي از كار بركنار شد. در مارس 1989م تبّتي‏ها دست به تظاهرات زدند و عليه فشارهاي فرهنگي و محدوديت‏هاي مذهبي قيام نمودند و حقوق سياسي بيشتري درخواست كردند. اين تظاهرات نيز با واكنش مسلحانه پليس روبرو شد و در طي آن عده زيادي دستگير و اعدام شدند. در آوريل 1989م هم‏زمان با مرگ هويائوبانگ، هزاران تن از دانشجويان چيني در ميدان "تيان آن مَن" كه به معني صلح آسماني است، گرد آمده و خواستار فضاي باز سياسي، توقف ارتشاء و فساد اداري، آزادي‏هاي اجتماعي و سياسي، دگرگوني در حزب كمونيست و كاهش قدرت اين حزب، افزايش قدرت مجلس و انتخابي بودن نمايندگان آن شدند. علي‏رغم هشدار دولت، تظاهرات دانشجويان چندين روز ادامه يافت. به دنبال اجتماع چند روزه دانشجويان، صدها هزار كارگر و شهروند پكني به پشتيباني از دانشجويان و خواسته‏هاي آنان به پا خاستند و مسير خيابان‏ها و راه‏ها و معابر را بستند تا از حمله پليس به دانشجويان جلوگيري كنند. عين همين تظاهرات در ديگر شهرهاي مهم چين نيز به وجود آمد تا اينكه در روز چهارم ژوئن 1989م حمله شديد و كوبنده نيروهاي امنيتي عليه تظاهركنندگان آغاز گرديد. در نهايت، با كشته شدن صدها تن و بر جاي ماندن هزاران زخمي، تظاهرات سركوب شد و رهبر شورشيان و مهره‏هاي اصلي تظاهرات دستگير و محاكمه شدند. مقابله شديد دولت چين با دانشجويان و كشتار آن‏ها، بهانه لازم را به دست دولت‏هاي غربي داد تا با تبليغات گسترده عليه پكن و متهم كردن اين دولت به نقض حقوق بشر، چين را تحت فشار قرار دهند.