كشور اندونزي بعد از جنگ جهاني دوم، در سال 1945م استقلال خود را اعلام نمود، اما در 28 دسامبر 1949م به استقلال كامل دست يافت و دكتر احمد سوكارنو كه از رهبران استقلال طلب در جريان حاكميت هلندي‏ها بود، به رياست جمهوري رسيد. اما در سال 1965م ژنرال سوهارْتو با كودتايى خونين روي كار آمد و از آن پس به مدت 33 سال به طور مطلق حكومت كرد. وي در اين مدت طي هفت نوبت اقدام به برگزاري انتخابات رياست جمهوري نمود و به عنوان تنها كانديدا بيشترين آراء را به خود اختصاص مي‏داد. با اين حال در مارس 1998م پارلمان اندونزي براي هفتمين بار اين ژنرال سالخورده را در مقام خود ابقاء نمود، اما اعتراضات گسترده و شورش فراگير مردمي باعث شد تا در ماه مه همان سال، سوهارتو از كار كناره‏گيري كند و معاون وي، يوسف حبيبي به رياست جمهوري دست يابد. ولي ادامه حضور كارگزاران سوهارتو باعث تداوم اعتراضات شد. سرانجام در 7 ژوئن 1999م اولين دور انتخابات آزاد براي رياست جمهوري پس از 40 سال در اين كشور برگزار شد و حزب دموكراتيك اندونزي به رهبري مگاواتي سوكارنو پوتري يك سوم كرسي‏هاي پارلمان را به دست آورد. در اين مجلس عبدالرحمان وحيد رهبر گروه اسلامي و نهضت العلماء به عنوان رئيس جمهور برگزيده شد و مگاواتي سوكارنو، دختر نخستين رئيس جمهور اندونزي به معاونت وي انتخاب گرديد. (ر.ك: 17 اوت)