كشور افريقاي جنوبي در دوران حاكميت نژادپرستان، داراي قوانين ضد بشري و خلاف عقل بود. نتيجه اين وضعيت، پيدايش تنفر، وحشت و حقارت در ميان جامعه‏اي بود كه 20 درصد سفيد پوست بر اكثريت سياه پوست حاكميت داشتند و تمامي قدرت، ثروت، حقوق و مزاياي اجتماعي را در اختيار گرفته بودند. هم‏چنين قانون آپارتايْدْ يا جدايى نژادها روز به روز گسترده‏تر مي‏شد. در افريقاي جنوبي، محصلين سياه پوست، خواندن و نوشتن را به زبان مادري خود فرا مي‏گرفتند و در دوره متوسطه، يكي از دو زبان رسمي انگليسي يا افريقايى انتخاب مي‏شد. در ابتداي سال تحصيلي 1976م، مؤسسات تحصيلي، بخشنامه‏اي دريافت كردند كه براساس آن بايد زبان رسمي مصوب 1974م كه زبان افريقايى و محلي بود تدريس مي‏گرديد. از آنجا كه سياهپوستان زبان انگليسي را انتخاب كرده بودند. اين مسئله خشم دولت نژادپرست را برانگيخت و از طرف ديگر نوعي رقابت نامحسوس بين سياهان بومي و اقليت سفيدپوست به وجود آمده بود. هم‏چنين دستورالعمل صادره، به پايين آمدن سطح آموزشي محصلين سياه‏پوست منجر مي‏گرديد. از اين رو، اعتراضاتي از طرف جامعه معلمين و مديران مدارس آغاز گرديد و سپس به جامعه دانش‏آموزي كشيده شد. تا اينكه در 16 ژوئن 1976م هزاران دانش‏آموز در خيابان‏هاي سووتو از شهرهاي اطراف دست به راهپيمايى زدند. اما اين تظاهرات باتيراندازي پليس به آشوب كشيده شد و طي روزهاي بعد، صدها نفر كشته و زخمي شدند. با اين حال، گروه‏هاي ضدنژادپرستي، در سال‏هاي پاياني عمر رژيم آپارتايد، هر سال در ماه ژوئن، ياد كشته شدگان سووتو را كه عمدتاً دانش‏آموز بودند، گرامي مي‏دارند.