با پيروزي انقلاب اسلامي ايران و قرار گرفتن منطقه خاورميانه در وضعيت حساس، امريكا به فكر تدارك نيروي نظامي در اين نقطه افتاد. در حقيقت با توجه به مسئله نفت و اهميت آن براي غرب، جيمي كارتر، رئيس جمهور وقت امريكا، طي دستوري، به تشكيل نيروهاي سريع الانتقالي كه بدون بر هم زدن توان رزمي نيروهاي امريكايي، در مواضع مورد نظر سران كاخ سفيد در تمام نقاط جهان قادر به واكنش فوري باشند، فرمان داد. اين نيروي يك‏صد و ده هزار نفري كه مجهز به كشتي و هواپيما هستند براي حفاظت از جريان نفت به غرب وارد عمل مي‏شوند. حضور مداوم ناوگان نظامي در منطقه، رهبري مشاوره‏هاي نظامي مشترك و رزمايش‏هاي نظامي در منطقه خليج فارس و شبه جزيره عربستان از جمله اهداف اين نيرو مي‏باشد. هم‏چنين با توجه به عدم توانايي امريكا براي يورش نظامي وسيع در آن مقطع براي درگير شدن در منطقه خليج فارس، اين كشور دست به فعاليت‏هاي ديگري زد كه مسلح ساختن كشورهاي طرفدار امريكا در منطقه، هماهنگي با شوروي و چين، ايجاد جنگ تبليغاتي جهت ايجاد خصومت بين ايران و كشورهاي عربي، تلاش وسيع ديپلماسي در به انزوا كشاندن ايران و تقويت بيش از پيش نيروهاي واكنش سريع از آن جمله بود. به دست آوردن اين اهداف از طريق تأسيس يك فرماندهي نظامي جديد براي خاورميانه اِعمال مي‏شد كه بعدها به عنوان نيروي واكنش سريع شناخته شد. اين نيرو توانايي آن را داشت تا با بروز هر واقعه‏اي، در صورت لزوم، ظرف 48 ساعت خود را به آن منطقه در هر نقطه از جهان برساند. علي رغم اين تلاش‏ها، حضور ناوگان امريكا در آب‏هاي اطراف ايران، خللي در عزم جمهوري اسلامي در حراست از مرزهاي ميهن اسلامي و تقويت همه جانبه قواي خودي ايجاد نكرده است.