در پايان جنگ جهاني دوم، قسمتي از شبه جزيره كره كه زيرمدار 38 درجه بود تحت اشغال امريكا و قسمت شمالي آن در تصرف نيروهاي شوروي قرار داشت. قرار بود كه طي سال‏هاي پس از جنگ، دو ناحيه شمالي و جنوبي شبه جزيره كره، متحد شوند، ولي همكاري دو دولت عملي نبود زيرا كه كمونيست‏ها در ناحيه شمال، رهبري را بر عهده داشتند و در جنوب، طرفداران غرب بر سر كار بودند. تلاش براي اتحاد به جايى نرسيد و عاقبت در اواخر سال 1948م، تقسيم دو كره به دو كشور، صورت رسمي يافت. تا اواسط سال 1949، سربازان خارجي از هر دو كره خارج شده بودند اما به دنبال ماه‏ها تحركات دنباله دار امريكا، سرانجام در 25 ژوئيه 1950م كره شمالي به بهانه اتحاد مجدد، به كره جنوبي حمله‏ور شد. نيروهاي كره شمالي، در چهارمين روز حمله به خاك كره جنوبي، سئول پايتخت اين كشور را به تصرف خود درآوردند و پيشروي خود را به طرف جنوب ادامه دادند. در همين حال، شوراي امنيت سازمان ملل متحد به پيشنهاد امريكا، تصويب كرد كه نيروهاي چند دولت عضوِ آن سازمان جهت مقابله با حمله كره شمالي، به كمك كره جنوبي بشتابند. به دنبال اين تصميم، امريكا و پانزده كشور ديگر، نيروهاي نظامي خود را براي شركت در جنگ اعزام داشتند و به دامنه جنگ افزودند. با ورود امريكا به اين جنگ، در حالي كه كره شمالي در شرف سقوط بود و امريكايى‏ها نيز مقدمات انضمام آن را به كره جنوبي فراهم مي‏ساختند، در 20 نوامبر 1950م نيروهاي كمونيست چين به عنوان داوطلب وارد ميدان شدند و با ورود دويست هزار نفري سربازان چيني، نيروهاي امريكا و متحدين آنها ناچار به عقب‏نشيني گرديدند. نيروهاي چيني و كره شمالي تا اواخر ماه دسامبر سال 1950م تقريباً تمام خاك كره شمالي را به تصرف خود درآوردند و روز 28 دسامبر از مدار 38 درجه، مرز بين كره شمالي و جنوبي گذشتند. جنگ كره از اواسط سال 1951م عملاً متوقف شد و مذاكرات صلح كه از ماه ژوئيه سال 1951م آغاز شده بود تا سال 1953م به طول انجاميد. در نهايت، قرارداد ترك مخاصمه در 27 ژوئيه سال 1953م به امضا رسيد و نيروهاي متخاصم، از مواضع يك‏ديگر، تا مدار 38 درجه عقب نشستند. جنگ كره در مجموع، نزديك به چهار ميليون تلفات نظامي و غيرنظامي به بار آورد از 160 هزار نفر نيروهاي ملل متحد كه در اين جنگ كشته و زخمي شدند، 142 هزار نفر امريكايي بودند، كه بزرگ‏ترين تلفات نيروهاي امريكايي در يك جنگ خارجي، پس از جنگ اول و دوم جهاني به شمار مي‏آيد.