جنگ ‏های صليبي كه از اواخر قرن يازدهم ميلادي از جانب اروپاييان بر مسلمانان تحميل شد داراي چندين مرحله بود و اشغال سرزمين‏هاي شرق و به ويژه تسلط بر منطقه بيت‏المقدس و آزادي عمل مسيحيان در آن منطقه را دنبال مي‏كرد. ششمين مرحله از جنگ‏هاي صليبي را نمي‏توان از ديدگاه نظامي، جنگ ناميد چرا كه پس از هجوم امپراتور آلمان براي تصرف بيت‏المقدس، حاكم مصر و فلسطين دريافت كه توانايى مقاومت در برابر وي را ندارد. از سوي ديگر، امپراتور آلمان براي استردادِ بدون خون‏ريزي بيت‏المقدس حركت كرده بود. در نهايت، در پي مذاكرات صلح نمايندگان دو طرف قرار شد شهرهاي بيت‏المقدس و بيت اللحم و مناطق ديگر به قلمرو صليبيان بپيوندند ولي مسجدالاقصي و قبَّة الصَّخْره در اختيار مسلمانان باقي بماند. در اين زمان، فروپاشي خوارزمشاهيان در ايران و هرج و مرج‏هاي داخل سرزمين‏هاي اسلامي و نيز عدم وجود دولت قدرت‏مند اسلامي باعث شد تا فرصت‏طلبان صليبي به تسخير كامل بيت‏المقدس فكر كنند. در اين ميان، درگيري‏هاي پراكنده مسلمانان و مسيحيان در شهرهاي مختلف فلسطين، بيشتر با پيروزي مسلمانان همراه بود. هم‏چنين بروز ضعف مسيحيان و ظهور توانمندي مسلمانان باعث شد تا حاكم مصر با سپاهي گران به جانب بيت‏المقدس حركت نموده و در يازده ژوئيه 1244م به فتح آنجا دست يابد و بيت‏المقدس را براي هميشه از چنگ متجاوزان صليبي به درآورد.