هنگامي كه هيتلر نقشه حمله به شوروي را در سر مي‏پروراند، تصور مي‏كرد كه اين حمله حركتي بر ضد كمونيسم است و لذا واكنش مخالفان غربي كمونيسم را بر نخواهد انگيخت. اما بزرگ‏ترين خطاي هيتلر يا در واقع، اشتباه محاسبه او در حمله به روسيه اين بود كه فكر مي‏كرد مخالفت انگليس و امريكا با كمونيسم، زمينه مساعدتري براي سازش او با غرب فراهم خواهد آورد و يا حداقل امكان سازشي بين استالينِ كمونيست و چرچيل و فرانكلين روزولتِ ضد كمونيست عليه او وجود نخواهد داشت. برخلاف تصور و انتظار او، چرچيل و روزولت فرداي حمله آلمان به روسيه در 24 ژوئن 1941م آمادگي خود را براي همكاري با استالين در برابر هيتلر اعلام داشتند، زيرا آنها هيتلر را خطر بزرگ‏تر و نزديك‏تري مي‏دانستند و معتقد بودند كه اگر هيتلر بتواند روسيه را شكست دهد و بر منابع عظيم ثروت آن كشور دست يابد ديگرهيچ قدرتي قادر به جلوگيري از تسلط وي بر جهان نخواهد شد. استالين از پيام‏هاي كمك و همدردي چرچيل و روزولت استقبال كرد و به دنبال آن، نماينده‏اي از طرف دولت انگلستان براي عقد يك قرارداد دوستي و اتحاد عازم مسكو شد. بر اساس اين قرارداد كه در روز 13 ژوئيه 1941م در مسكو به امضا رسيد، انگليس و شوروي در برابر خطر آلمان متحد شدند و متعهد گرديدند كه هيچ يك به عقد قرارداد جداگانه با آلمان مبادرت نكنند. در ادامه انعقاد قرارداد دوستي انگليس با شوروي، امريكا آمادگي خود را براي ارسال تجهيزات نظامي به شوروي اعلام كرد و زمينه‏هاي اشغال ايران از جانب انگليس، امريكا و شوروي فراهم گرديد.